Οι δύο όψεις

 Κείμενό μου για τον Φοιτητικό Κόσμο (Ανεξάρτητη Φοιτητική Συνεταιριστική Εφημερίδα)

https://foititikoskosmos.gr/%ce%bf%ce%b9-%ce%b4%cf%8d%ce%bf-%cf%8c%cf%88%ce%b5%ce%b9%cf%82/ 

Κατεβαίνω Πανεπιστήμιο και παίρνω την κάθετη της Ακαδημίας προκειμένου να πάω στη στάση των λεωφορείων. Γέλια, νεανικές φωνές, γονείς που αγκαλιάζουν τα παιδιά τους, φίλοι που πανηγυρίζουν: «Ναι ρε, στα τέσσερα!!». Σερπαντίνες, καραμούζες… χαρούμενες φωνές. Τι όμορφη εικόνα να βλέπει κανείς το παιδί του, τον αδελφό του, τον φίλο του να ολοκληρώνει τον κύκλο της φοιτητικής του ζωής, να ορκίζεται, να παίρνει το πτυχίο του και από δω και πέρα να μπορεί να πιστεύει, να ελπίζει στο μέλλον που εκείνος ονειρεύεται. Θέλω κι εγώ να τη ζήσω τη στιγμή αυτή… 

Ενώ κάποιοι γελούν, αγκαλιάζονται και ζουν μάλλον μία απ’ τις πιο όμορφες και ξεχωριστές στιγμές της ζωής τους μπροστά στο κέντρο όλης της Αθήνας, άλλοι -κάποιοι ίσως και της ίδιας ηλικίας με τους πρώτους- λίγα μέτρα παραπέρα, στη γωνία του μεγάλου πνευματικού κτιρίου της Αθήνας, βρίσκονται πεσμένοι κάτω. Τα σώματα των τελευταίων είναι αδύναμα πολύ, φαίνονται άρρωστα και είναι καχεκτικά. Ένας άνθρωπος που τρέμει και που το σώμα του διαταράσσεται από αλλεπάλληλες συσπάσεις, χρησιμοποιημένες σύριγγες στις άκρες και στη μέση του πεζοδρομίου τρυπημένα πόδια, τρυπημένα χέρια, αίματα. Άνθρωποι σωριασμένοι. Εικόνες που σοκάρουν. Κι όμως, αυτά τα καθημερινά στιγμιότυπα αποτελούν παράλληλη πραγματικότητα με τις φαντεζί βιτρίνες και τα εστιατόρια στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας. Δύο διαμετρικά αντίθετες όψεις σε μία όμως μόνο πόλη, την Αθήνα. Αυτή δυστυχώς είναι η καθημερινή πραγματικότητα της πρωτεύουσας…  

Πώς γίνεται στην ίδια Αθήνα, άνθρωποι να γελούν, να ζουν στιγμές μοναδικές και ελπιδοφόρες και ακριβώς στη γωνία του ίδιου κτιρίου άνθρωποι να πεθαίνουν; Καθημερινά σχεδόν περνάω από τον πεζόδρομο αυτόν. Οδός Πατριάρχου Γρηγορίου Ε’… Κάθετη στην Ακαδημίας. Σ’ αυτήν την οδό, λοιπόν, -και σε πολλές ακόμα σαν κι αυτήν- άνθρωποι κάθε μέρα πεθαίνουν μπροστά στα μάτια χιλιάδων από μας που πολύ εύκολα αισθανόμαστε το αίσθημα της λύπησης και το μόνο που καταφέρνουμε να κάνουμε είναι να τους προσπερνάμε επιτυχώς και να τους ξεχνάμε λίγα μέτρα παραπέρα συνεχίζοντας αδιάφοροι την πορεία μας. Κάθε μέρα σκοτώνουμε ανθρώπους, ανθρώπους σαν κι εμάς, ανθρώπους που έχουν την ανάγκη να βρουν ένα ζεστό πιάτο φαγητό, κάποια ρούχα, μια στέγη, μια οικογένεια, που έχουν ανάγκη να εργαστούν, να διασκεδάσουν. Σκοτώνουμε ανθρώπους που έχουν τις ίδιες ανάγκες με εμάς τους υπόλοιπους κάνοντάς τους απλώς πέρα… 

“Requiem For A Dream” (2000)

Αυτή η κατάσταση που έχει γίνει εδώ και τόσα χρόνια μόνιμη συνθήκη αποτελεί την καθημερινή όψη της Αθήνας που οι περισσότεροι προσπερνάμε και για την οποία το οργανωμένο κράτος αδιαφορεί παντελώς και που το ίδιο ενδιαφέρεται περισσότερο για τον στολισμό του Συντάγματος. Καθολική αμέλεια και αδιαφορία για τους άρρωστους αυτούς ανθρώπους. Γιατί οι τοξικομανείς άνθρωποι είναι άρρωστοι άνθρωποι και αυτό που χρειάζονται είναι βοήθεια και περίθαλψη, όχι περιθωριοποίηση και στιγματισμό. Κρατική μέριμνα δεν έχουμε, όταν «καθαρίζεται» απλώς μία πλατεία και τους ανθρώπους αυτούς μετά τους βλέπουμε πεσμένους να βαρούν ενέσεις λίγα πεζοδρόμια παραπέρα. Κρατική μέριμνα σημαίνει ενδιαφέρον συλλογικό, υποδομές, οργανώσεις του ίδιου του κράτους και όχι μόνο εθελοντικές, με στόχο τη φροντίδα, την ίαση, την εύρεση εργασίας, την ομαλή ενσωμάτωση και επανένταξη των ανθρώπων αυτών στην κοινωνική ζωή. 

ΥΓ.: Αν κάποιος από τους αναγνώστες του κειμένου αυτού νιώσει την ελάχιστη ενσυναίσθηση προς τους ανθρώπους αυτούς, τον καλώ να περάσει ένα πρωί από τον πεζόδρομο αυτόν. Πατριάρχου Γρηγορίου Ε’, κάθετα στο μετρό του Πανεπιστημίου, στη γωνία της Ακαδημίας. Εγώ απλώς γράφω τώρα ένα κείμενο, αποτυπώνοντας την καθημερινή πραγματικότητα της Αθήνας με λέξεις, ούτε την αλλάζω, ούτε την ανατρέπω δυστυχώς… 

https://www.youtube.com/watch?v=qA1nGPM9yHA&t=27s

Βία και μίσος… πού είναι το Σχολείο;

  Κείμενο συνεργασίας με τον συνάδελφο, Παύλο Γιαννόπουλο, για τον Φοιτητικό Κόσμο (Ανεξάρτητη Φοιτητική Συνεταιριστική Εφημερίδα)

https://foititikoskosmos.gr/%ce%b2%ce%af%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bc%ce%af%cf%83%ce%bf%cf%82-%cf%80%ce%bf%cf%8d-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%cf%84%ce%bf-%cf%83%cf%87%ce%bf%ce%bb%ce%b5%ce%af%ce%bf/

Τη Δευτέρα 29 Νοεμβρίου πραγματοποιήθηκε υβριδική εκδήλωση στο κέντρο Πολιτισμού “Ελληνικός Κόσμος” από τους ΕΕΝΕ (Ελληνική Ένωση Επιχειρηματιών) και Hellenic Alumni Association of LSE, με θέμα την ιστορία της Ιωάννας ως αφορμή συζήτησης για τη βία και την αδικία στην κοινωνία μας: τα ΜΜΕ, τα social media, οι νόμοι και ο κοινωνικός στιγματισμός. Την εκδήλωση πλαισίωσαν οι ομιλητές: Νίκος Αλιβιζάτος, Ομότιμος Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου του Πανεπιστημίου Αθηνών και Δικηγόρος, η Εύα Αντωνοπούλου, Δημοσιογράφος, η Ιωάννα Παλιοσπύρου, Απόφοιτος Πανεπιστημίου Πειραιά, ο Dr Leonidas Cheliotis: Associate Professor & Deputy Head, Department of Social Policy, LSE και ο συντονιστής: Σταύρος Θεοδωράκης: Δημοσιογράφος.

Με τον συνάδελφο, Παύλο Γιαννόπουλο, παρευρεθήκαμε στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού και παρακολουθήσαμε τη συζήτηση που ξεδιπλώθηκε με γνώμονα το τραγικό περιστατικό βίας ως απόρροια μίσους που βίωσε η Ιωάννα Παλιοσπύρου τον Μάιο του 2020. Την γνωστή ιστορία σε όλους μας: επίθεση με βιτριόλι που συγκλόνισε το Πανελλήνιο και όχι μόνο…

Η Ιωάννα σήμερα, λοιπόν, είναι το παράδειγμα ανθρώπου που θα πεις κοιτάζοντάς την κατάματα: “Ρε φίλε, μπράβο σου”. Άνθρωποι σαν την Ιωάννα, που βιώνουν την ακραία μεταστροφή της “τύχης” (όπως λέμε στον Όμηρο) και τη μετουσιώνουν όμως σε κινητήριο δύναμη για τον ίδιο τους τον εαυτό αλλά και για άλλους ανθρώπους, έχουν κερδίσει το στοίχημα της ζωής και μόνο να υποκλίνεται κανείς μπορεί μπροστά σε μια γυναίκα με τόσο ψυχικό σθένος μέσα της.

Η συζήτηση αυτή πήρε προεκτάσεις που άγγιξαν τον νομικό χώρο, τον μιντιακό και τον δημοσιογραφικό αλλά και τον εκπαιδευτικό, το Σχολείο δηλαδή. Θα σταθώ κι εγώ στον τελευταίο. Θυμάμαι τον εαυτό μου να επιλέγει συνειδητά τη σχολή της Φιλολογίας, ακριβώς γιατί το όνειρό μου είναι να συνεισφέρω στο να γίνει το ελληνικό σχολείο λίγο καλύτερο… Ακούμε τις τελευταίες μέρες για συμμορίες μαθητών που ξυλοκοπούν συνομηλίκους τους, βλέπουμε στον δρόμο κάτι ψευτόμαγκες που σε σαπίζουν στο ξύλο, γιατί δεν τους έφερες εγκαίρως “αυτό” που σου ζήτησαν και μετά έρχονται σε σένα, τον απλό παρατηρητή που βρήκες το θάρρος να σπάσεις τη σιωπή, και σε απειλούν, ακούμε για παιδιά-θύματα bullying, για κακοποιητικές συμπεριφορές συντρόφων, για γυναικοκτονίες… Στην κοινωνία αυτή, την κοινωνία των ανθρώπων, για ακόμα πόσα “για” θα μιλάμε; Για πόσο μίσος θα μιλάμε ακόμα;

Ο Σταύρος Θεοδωράκης σχολίασε προς το τέλος της εκδήλωσης: “Χρειαζόμαστε δημοσιογράφους να εκπαιδεύσουν την κοινωνία, χρειαζόμαστε όμως και εκπαιδευτικούς να εκπαιδεύουν την κοινωνία μας”. Ναι, είναι ζήτημα Παιδείας. Πού είναι όμως η Παιδεία; Όταν ο πρωτογενής φορέας κοινωνικοποίησης, η οικογένεια κοινώς, αυτό το ασφαλές καταφύγιο, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά το βιβλίο Κοινωνιολογίας της Γ’ Λυκείου που πλέον κάποιοι “ειδικοί” έκριναν απαραίτητο να το απεμπολήσουν από το εκπαιδευτικό πρόγραμμα, είναι ανεπαρκής, ο δευτερογενής φορέας κοινωνικοποίησης, το Σχολείο, εκπληρώνει τον ρόλο του; Κάπου θυμάμαι να διαβάζω για τον “κοινωνικοποιητικό ρόλο” που πρέπει να έχει το Σχολείο, εκτός του να παρέχει “πακέτα γνώσεων”. “Πρέπει”. Μάλιστα…

Φτιάχνουμε επιστήμονες και ξεχνάμε να φτιάξουμε ανθρώπους… Δυστυχώς η ανθρώπινή μας κοινωνία μάς αποδεικνύει έμπρακτα και καθημερινά το πόσο πολύ αποτυγχάνει το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Οι εξετάσεις που έχουν παγιωθεί αποτελούν τον απώτερο σκοπό του ελληνικού σχολείου και του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Ευτυχώς που υπάρχουν και λίγοι άνθρωποι που μέσα στον οχετό του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος είναι φωτεινά παραδείγματα παιδαγωγών και αντιβαίνουν στη νοσηρότητα της τυποποίησης και της εργαλειοποίησής του. Πανάκεια άμβλυνσης των νοσηρών κοινωνικών φαινομένων είναι το Σχολείο. Καταντάει πλέον κουραστικό να το λέμε, να το γράφουμε επανειλημμένα και κανείς απ’ τους αρμόδιους να μην κάνει τίποτα και απλώς να φιλοσοφεί για μια καλύτερη Παιδεία. Ας ανοίξουμε επιτέλους τα μάτια μας, η κοινωνία μας είναι υπό διάλυση!

Η συνεχής ροπή προς τον τεχνοκρατισμό, όπως λέει και η (συνάδελφος) Αγγελική, οδηγεί την εκπαίδευση σε ένα ρόλο απλού μεταδότη στείρας γνώσης, με πλήρη απώλεια κριτικής σκέψης, ενσυναίσθησης και ανθρωπιάς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού, εξάλλου, όπως ανέφεραν και οι ομιλητές, αποτελεί η εύκολη πρόσβαση στην απόκτηση θειικού οξέος στην ελληνική αγορά, ενός πολύ επικίνδυνου χημικού, το οποίο εύκολα οδηγεί σε απώλεια ανθρώπινων ζωών και θα έπρεπε να χαρακτηριστεί “χημικό όπλο”. Η Ιωάννα, άλλωστε, έτσι χτυπήθηκε όπως ξέρουμε και έγινε και η αφορμή της εκδήλωσης αυτής…

Η απόκτηση του θανατηφόρου οξέος στο λιανεμπόριο μπορεί να πραγματοποιηθεί με συγκεκριμένες άδειες, αναλόγως της περιεκτικότητάς του οξέος. Ωστόσο, στο Διαδίκτυο με μία γρήγορη περιήγηση, όπως διαπίστωσα και προσωπικά, γρήγορα και ακίνδυνα κάποιος μπορεί να προμηθευτεί ορισμένη ποσότητα του οξέος ανεξαρτήτως περιεκτικότητας. Πράγμα απαράδεκτο, καθώς μιλάμε για μία ουσία άκρως επικίνδυνη στην επαφή με το ανθρώπινο σώμα. Και με τόση (γενική) αμάθεια στον κόσμο, τέτοιες ελευθερίες οξύνουν μόνο τα φαινόμενα βίας…

ΥΓ.: “Κοίτα Γύρω” και ίσως τα πιο όμορφα παιδιά μεγαλώσουν

Η εκδήλωση μεταδόθηκε και σε live streaming: https://youtu.be/ZH0zR9vJDxc

Παύλος Γιαννόπουλος & Αγγελική Πολυκράτη 2/12/2021

Περί Δημοκρατίας

   Κείμενο συνεργασίας με τον συνάδελφο, Παύλο Γιαννόπουλο, για τον Φοιτητικό Κόσμο (Ανεξάρτητη Φοιτητική Συνεταιριστική Εφημερίδα)

https://foititikoskosmos.gr/%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%af-%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%bf%ce%ba%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%af%ce%b1%cf%82/

Η Δημοκρατία υπήρξε η σύνθετη λέξη που περιέγραψε πρώτη φορά την αρχαία πόλη-κράτος της Αθήνας, εν πολλοίς λόγω του συλλογικού οργάνου που πρότεινε και ψήφιζε για τις θέσεις των εξουσιαστών και ενίοτε έπαιρνει και η ίδια αποφάσεις για τον λαό, ονόματι Εκκλησία του Δήμου. Δεν νομίζω να υπήρξε ακριβής αντιστοίχιση με αυτό που υποτίθεται ότι πρεσβεύει η λέξη “δημοκρατία”, αφού από το όργανο αποκλείονταν όλες οι γυναίκες, ενώ το όριο ηλικίας ήταν αρκετά μεγάλο για να υπάρχει αυτό που λέμε “καθολική συμμετοχή”. Υπήρξε όμως ποτέ κάποιο πολίτευμα σε κάποιο σημείο του πλανήτη, σε κάποια χρονική στιγμή, που να καθοριζόταν ως καθόλα δημοκρατικό;

Ίσως στην πράξη ποτέ δεν υφίστατο μία τέλεια Δημοκρατία. Γιατί είναι ένα πολίτευμα που συνεχώς εξελίσσεται με τον χρόνο, έχοντας μόνο μία βασική αρχή πάντα ως υπενθύμιση: την δύναμη του πλήθους, την εξουσία του λαού, εξ ου και η ετυμολογία του όρου, «δημοκρατία»: «δήμος» και «κράτος», όπου πρώτο συνθετικό η λέξη «λαός» και δεύτερο συνθετικό η λέξη «δύναμη». Με λίγα λόγια, «δημοκρατία» είναι το πολίτευμα αυτό κατά το οποίο τη δύναμη, την εξουσία («κράτος») την έχει ο λαός («δήμος»). Και ποιος όμως είναι ο «λαός»; Η πλειοψηφία. Έτσι, λοιπόν, όπως αναφέρει και ο Αριστοτέλης στα «Πολιτικά» του, η «τέλεια δημοκρατία» δεν μπορεί να υπάρξει, γιατί πάντα κάποιος μένει παραπονεμένος (τα αιτήματα μιας μερίδας πολιτών, που δεν είναι η πλειοψηφία δηλαδή, δεν ικανοποιούνται).

Ο δυτικότροπος κοινοβουλευτισμός που έχει επικρατήσει στις περισσότερες χώρες της υφηλίου αγνοεί την πραγματική σημασία της Δημοκρατίας, περιορίζεται σε μία τυπική εφαρμογή της. Μόνο που κάτι τέτοιο δεν επιτρέπεται να γίνει, αφού εκείνη συνεχώς εξελίσσεται με την παράλληλη εξέλιξη του πολιτισμού.

Η μόνη θεσμική δύναμή μας τον 20ο και τον 21ο αιώνα, εμάς των πολιτών, είναι μία ψήφος κάθε 4 χρόνια για να εκλέξουμε αντιπροσώπους μας που θα μας εξουσιάζουν χωρίς ουσιαστικό έλεγχο των πράξεών τους, μα που η εμβέλειά τους θα έχει άμεση επίδραση και στην δική μας καθημερινή ζωή. Μόνο αντίβαρο σε αυτό συνιστούν τα εξω-θεσμικά μέτρα, η ανθρωπιά, ο αγώνας, ο εθελοντισμός, η αλληλεγγύη.

Η εξουσία στη Δημοκρατία πρέπει να ελέγχεται από τον λαό. Φταίει και ο ίδιος που δεν γίνεται αυτό, γιατί έχει υποπέσει σε λήθαργο, αλλά και οι εξουσιαστές που θέλουν να έχουν πλήρη ασυδοσία όταν βρίσκονται στις κυβερνητικές θέσεις και δημιουργούν θελημένα ένα κλίμα αποχής από τα πολιτικά πράγματα με σκοπό την λαϊκή αποχαύνωση. Ένας θεσμός (ίσως μέσα από λαϊκά δικαστήρια), θα έπρεπε να κρατάει υπόλογους τους κυβερνώντες και να τους ανακαλεί μέσα από νέα διαδικασία εκλογών, αν αυτοί θεωρούνται ότι δεν ανταποκρίνονται στα αιτήματα της πλειοψηφίας του πληθυσμού. «Θα έπρεπε»…

Αυτό που κρίνεται άξιο ενδιαφέροντος είναι το να αναρωτηθούμε αν το πολίτευμα της Δημοκρατίας πάσχει από ελευθεριότητα, κι αν ναι, τότε ποιες είναι οι εκφάνσεις της; Αδιαμφισβήτητα, γίνεται -παραδειγματικά- λόγος στο σημείο αυτό για την ύπαρξη και τη συμμετοχή της Χρυσής Αυγής στη Βουλή ως κόμμα που διεκδικεί την εξουσία. Εν τέλει, το «ακροδεξιό νεοναζιστικό πολιτικό κόμμα», η «εγκληματική» αυτή «οργάνωση», όπως πλέον χαρακτηρίζεται, αποτελεί τη μαύρη σελίδα της σύγχρονης Δημοκρατίας. Κι όμως, να που μέσα από την απόλυτη ελευθερία στη διαδικασία του «εκλέγειν και εκλέγεσθαι», αναδείχθηκαν αυτά τα φασιστικά και νεοναζιστικά στελέχη. Ίσως, λοιπόν, το πολίτευμα της Δημοκρατίας, αυτό το τόσο σημαντικό διακύβευμα, να πρέπει να θέτει τις προϋποθέσεις και τους όρους που καλούνται να πληρούν «αυτοί» που θα σηκώσουν το χρέος να την υπηρετήσουν με τόλμη και αρετή, ώστε να μην υπάρξει ποτέ ξανά καμία άλλη Χρυσή Αυγή ή οποιαδήποτε δύναμη αντίθετη με τις δημοκρατικές αξίες.

Η θέση ότι αυτό ακριβώς είναι το μειονέκτημα της Δημοκρατίας, το να επιτρέπει και να δίνει τον λόγο στην κάθε οργάνωση, ανεξαιρέτως των ανθρωπιστικών της πεποιθήσεων, να διεκδικεί την εξουσία, δε θα πρέπει να αποτελεί μέρος της πραγμάτωσης της Δημοκρατίας. Όταν κάποιος, κάποιοι αμαυρώνουν τις δημοκρατικές αρχές, τα ανθρωπιστικά ιδεώδη, αφαιρούν ζωές… δε χωράν σε καμία Δημοκρατία.

Ο θεσμός της Δημοκρατίας είναι ο πιο ιερός, γιατί δίνει πνοή στην ελευθερία, και γι’ αυτό κρίνεται αναγκαίο να τον διαφυλάξουμε… Η Δημοκρατία δεν πρέπει να αφήνει κανέναν να την καπηλεύεται και να τη σπιλώνει.

Παύλος Γιαννόπουλος & Αγγελική Πολυκράτη 26/11/2021

«Επαναστατώ άρα υπάρχω»

Κείμενό μου για τον Φοιτητικό Κόσμο (Ανεξάρτητη Φοιτητική Συνεταιριστική Εφημερίδα)

https://foititikoskosmos.gr/%ce%b5%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%84%cf%8e-%ce%ac%cf%81%ce%b1-%cf%85%cf%80%ce%ac%cf%81%cf%87%cf%89/

«Επαναστατώ άρα υπάρχω», λέει ο Καμύ στον « Επαναστατημένο άνθρωπο».

Μα πώς άραγε επαναστατεί κανείς και ποιος ορίζεται ως “επαναστάτης”; Η Ιστορία μας μιλά για επαναστάσεις που κάποτε άλλαξαν ριζικά την ανθρωπότητα και τη σηματοδοτούν μέχρι και σήμερα. Μα δεν καταλαβαίνω, όμως, τι σημαίνει «επαναστατώ», πώς μπορώ εγώ να επαναστατήσω και ενάντια σε ποιον;

Αναζητώντας κάνεις γλωσσικά, σημασιολογικά και εννοιολογικά τον όρο «Επανάσταση», θα βρει πολύ εύκολα στους μηχανισμούς αναζήτησης πως με την έννοια «Επανάσταση» χαρακτηρίζεται και περιγράφεται η ενέργεια του «επανίστασθαι». Ο όρος «Επανάσταση» θα μπορούσε κανείς να πει πως ανάγεται εννοιολογικά στο φραστικό σύνολο της «γενικευμένης εξέγερσης» με απώτερο σκοπό είτε την επιβολή εναντίον του κατακτητή, είτε την ανατροπή του καθεστώτος. Όλα αυτά σύμφωνα με τη Βικιπαίδεια, το φιλαράκι όλων που είναι πάντα εκεί όταν το επικαλούμαστε.

Ελπιδοφόρο πολύ να μιλάμε για συλλογικές επαναστάσεις, για εξεγέρσεις και για πτώση οποιουδήποτε συστήματος επιβολής, όμως έχουμε πραγματικά απευθυνθεί ο καθένας μας ατομικά στον εαυτό μας να τον ρωτήσουμε αν ποτέ ο ίδιος έχει εκδηλώσει μία πράξη επανάστασης;

Σπουδαίοι ηγέτες, άνθρωποι του πνεύματος, καλλιτέχνες που υπήρξαν εμβληματικά σύμβολα του Αγώνα και της Επανάστασης είναι αυτοί οι λίγοι που άφησαν πίσω ένα αποτύπωμα που αξίζει να μη σβηστεί ποτέ. Κι όταν βλέπεις νέους ανθρώπους να εμπνέονται μέσα απ’ τη στάση τέτοιων ανθρώπων μεγάλων, τότε σίγουρα υπάρχει ελπίδα.

Ωστόσο, τι γίνεται στην καθημερινότητά μας; Επαναστατούμε; Ή απλώς περιμένουμε την επόμενη Γαλλική, Ελληνική, Ρωσική Επανάσταση; Το να πηγαίνουμε σε πορείες όταν τις πιστεύουμε πραγματικά είναι διεκδίκηση και δίκαιη απαίτηση των ζητούμενων και γι’ αυτό η πράξη αυτή αποτελεί μία μορφή επανάστασης, όμως επαναστάτης δε γίνεσαι μόνο αν κατεβαίνεις σε πορείες, μόνο αν βρίζεις τους Ματατζήδες, μόνο αν είσαι εναλλακτικός τύπος που συχνάζει στα Εξάρχεια. Επαναστάτης σημαίνει να είσαι Άνθρωπος. Να είσαι Άνθρωπος κάθε μέρα και να εκδηλώνεις την αντίδρασή σου και τη διάθεσή σου για απαίτηση ανατροπής κάθε κίνησης, ενέργειας, στάσης, συμπεριφοράς που αμαυρώνει τις ανθρωπιστικές αξίες, που πονά τα ζώα, που μολύνει το περιβάλλον.

Θέλει πολιτικό αγώνα, αφοσίωση και ηθική ακεραιότητα για να είσαι Επαναστάτης. Κι όταν καμιά φορά δεις μια τύπισσα “εναλλακτική” στα Εξάρχεια να πετάει το τσιγάρο από μια ταράτσα ενός εξίσου εναλλακτικού πολυχώρου πολιτισμού της περιοχής, να της πεις να κατέβει να το μαζέψει και να το βάλει όπου η ίδια κρίνει όπου πρέπει… Είμαι σίγουρη ότι θα ξέρει πού…

ΥΓ. Τα Εξάρχεια τα αγαπώ πολύ, κι ο πολυχώρος όπου βρέθηκα τις προάλλες ήταν εξίσου γοητευτικός, γιατί είχε το δικό του χρώμα, τον δικό του χαρακτήρα αρκετά καλά κρυμμένο που έπρεπε να τον αφουγκραστείς για να τον ακούσεις. Επομένως, τα Εξάρχεια είναι όντως απ’ τις πιο αγαπημένες μου συνοικίες, όμως, φίλη μου (ναι, σε σένα απευθύνομαι) που πέταξες το τσιγάρο σου από κει πάνω, κάτω στον δρόμο, αν τύχει και διαβάσεις το χαζό αυτό κείμενο, εγώ είμαι η τύπισσα που σε ρώτησε από κάτω γιατί το πέταξες.

Επειδή άδικα αντέδρασες όπως αντέδρασες, σου παραθέτω εδώ αυτό που μου είπες: «Πάνω σου το πέταξα; Όχι. Τότε τι θέλεις; Να γίνεις εσύ καλύτερη». Το “καλύτερη” ακόμη προσπαθώ να βρω πώς το εννοείς. Ούτε εγώ δηλώνω επαναστάτρια αν θες να ξέρεις, σου απαντώ όμως ότι τον κόσμο θα τον αλλάξουμε, μόνο όταν αλλάξουμε πρώτα τον ίδιο μας τον εαυτό.
Καλά τσιγάρα από μένα, φίλη μου…

Λοιπόν, παίδες, να επαναστατούμε για να υπάρχουμε, το λέει και ο Καμύ…

Αγγελική Πολυκράτη 23/11//2021