Είμαστε τα παιδιά

 Με αφορμή την 27η Ιανουαρίου: παγκόσμια ημέρα μνήμης των θυμάτων του Ολοκαυτώματος. 

Την πρώτη στροφή την κατέγραψα στις αρχές Μαΐου του 2018, δύο βδομάδες μετά από το ταξίδι ζωής στο Άουσβιτς, τελείως αυθόρμητα και με οδηγό το συναίσθημα. Σήμερα, 27 Ιανουαρίου του 2021, περίπου τρία χρόνια μετά, νιώθω την ανάγκη να τη συμπληρώσω. 

Ας ήμασταν τα παιδιά που έκρυψαν έναν ήλιο

Ας ήμασταν τα παιδιά που το άστρο κατάφεραν να σβήσουν 

Τις ράγες ν' αντικρίσουμε και να μη μας μιλήσουν

Και σαν της μνήμης τα σπίτια περάσουμε, 

να μη φοβηθούμε

Τους τοίχους του θανάτου να μην αγγίζαμε

Τις κραυγές μας να λησμονούσαμε

Και τους τυμβωρύχους μας 

να μη γνωρίζαμε

Είμαστε τώρα τα παιδιά που 

τα χρυσά μας δάκρυα ποτίζουν 

τις χούφτες όλων των φτωχών  

Είμαστε τα παιδιά που έχουμε αδέλφια τα αστέρια 

Είμαστε τα λευκά σας περιστέρια 

Άγγελοι του ουρανού

Αγάλματα της γης

Αγγελική Πολυκράτη, 27 Ιανουαρίου 2021

η φώτο από το προσωπικό αρχείο από την επίσκεψη: Άουσβιτς-Μπιρκενάου, Απρίλιος 2018