Γιατί;

Άρθρο μου για τον Φοιτητικό Κόσμο (Ανεξάρτητη Φοιτητική Συνεταιριστική Εφημερίδα) 

                                Γιατί;

Πόσες ακόμα εγωπαθείς ημιτελείς αμοιβάδες θα καθορίζουν την τύχη αυτού του έρημου κόσμου; Για πόσο ακόμα θα υπάρχουν παιδιά που θα πεθαίνουν για χάρη της αλαζονείας των τυράννων του κόσμου αυτού; Πόσα ακόμα χαμόγελα θα χρειαστεί να σβήσουν, πόσο αίμα ακόμα θα πρέπει να χυθεί για να μπορούμε να είμαστε επιτέλους Άνθρωποι;

Κύπρος, Γιουγκοσλαβία, Γεωργία, Συρία και τώρα Ουκρανία και πόσοι άλλοι επεκτατικοί πόλεμοι που απλά αυτή τη στιγμή δεν αναφέρονται… Για άλλη μια φορά η αλαζονεία, ο εγωισμός και ο ιμπεριαλισμός ξεριζώνουν σπίτια και ψυχές. Για άλλη μια φορά η ανθρωπότητα αποτυγχάνει. Για άλλη μια φορά νιώθω απέραντη ντροπή που συγκαταλέγομαι στο ανθρώπινο είδος. Τα λόγια και οι λέξεις ίσως να περισσεύουν θα πει κανείς, όμως κάπου διάβασα σ’ ένα πλακάτ: “Κάντε ησυχία, όταν τα παιδιά κοιμούνται, όχι όταν τα σκοτώνουν”. Αυτή τη στιγμή, λοιπόν, σκοτώνονται παιδιά. Αυτή τη στιγμή κάποια χιλιόμετρα μακριά άνθρωποι βυθίζονται στη βουή του πολέμου.

Μόλις έπεσε ένας πύραυλος στο σπίτι της μικρής Ολένα. Το μικρό κορίτσι τώρα βλέπει το σπίτι της να τυλίγεται στις φλόγες. Το μόνο ασφαλές καταφύγιο που έχει πλέον είναι η χούφτα της μητέρας της που της κρατά το χεράκι της σφιχτά. Σ’ ένα υπόγειο κρησφύγετο λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά μία νοσοκόμα προσπαθεί να κρατήσει ζωντανό το βρέφος που μόλις προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να έρθει στη ζωή. Τώρα το κλάμα ενός νεογέννητου ακούγεται. Είναι η νέα ζωή που η φωνή της υπερβαίνει κάθε ιαχή του πολέμου. Είναι η νέα ζωή που βρίσκεται κάποια μέτρα κάτω από τη γη, προκειμένου να σωθεί από τους καπνούς και τα πυρά που πλήττουν και μαυρίζουν τον ουρανό της, τον ουρανό των ανθρώπων εκείνων που ποτέ δε φταίνε, κι όμως είναι αυτοί που η τύχη τους καθορίζεται από τους “άλλους”, τους “μεγάλους”, τους “δυνατούς”…

Τις τελευταίες μέρες παρακολουθούμε όλες αυτές τις εξελίξεις. Πραγματικά θέλω να ξέρω για ποιον λόγο γίνονται όλες αυτές οι παγκόσμιες συμφωνίες που επαγγέλλονται την αιώνια ειρήνη. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο, το 1945, ιδρύεται ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών (πρόδρομός του βέβαια είναι η Κοινωνία των Εθνών ως αποτέλεσμα της απαίτησης των Εθνών για διεθνή ειρήνη μετά τις θηριωδίες του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου) και ο λόγος είναι ο προφανής: να μην ξαναγίνει πόλεμος. Το 1949 ιδρύεται το ΝΑΤΟ (North Atlantic Treaty Organization‎), γνωστό και ως Βορειοατλαντική Συμμαχία, όπου η Ελλάδα εντάσσεται το 1952, μία στρατιωτική αμυντική συμμαχία των χωρών της Δύσης με σκοπό την ανάπτυξη της συνεργασίας τους σε τομείς όπως ο στρατιωτικός, ο πολιτικός, ο οικονομικός. Η Ρωσία να επισημανθεί ότι δεν αποτελεί μέλος του NATO. Κι όμως έγιναν όλα αυτά και να που πάντα τελικά γίνεται πόλεμος και τα θύματα είναι μόνο από τον άμαχο πληθυσμό, ενώ από τους “άλλους”, από αυτούς που πραγματικά φταίνε και δημιουργούν και ιδρύουν όλα αυτά τα εξίσου “μεγάλα” στο όνομα της ειρήνης κανείς δεν παθαίνει ποτέ τίποτα.

Για όλα αυτά που συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες, για όλους τους ανθρώπους που έχουν χαθεί, για όλα τα παιδιά που κλαίνε, ο Πούτιν είναι ένας δολοφόνος που ξεκίνησε αυτόν τον πόλεμο. Κι αυτή τη στιγμή κάθεται στο σπιτάκι του και διατάζει την αποστολή αρμάτων και πυραύλων και σκοτώνει κόσμο, πληγώνει παιδιά, καταστρέφει οικογένειες. Την είδε την εικόνα του νεκρού 6χρονου κοριτσιού ο Πούτιν; Πώς αυτός ο άνθρωπος -άραγε τι άνθρωπος μπορεί να είναι;- βλέποντας όλες αυτές τις εικόνες των διαμελισμένων σωμάτων, των τραυματισμένων προσώπων και των παιδιών που κλαίνε γίνεται να μη νιώθει έστω μια συγκίνηση, κάτι να τον κάνει να σταματήσει αυτήν την καταστροφή;

Δεν μπορώ και δε θέλω να γράψω άλλο. Ποιο το νόημα του να γεμίσω λίγες ακόμα γραμμές; Κουράστηκα να ζω σ’ έναν κόσμο που το μόνο που καταφέρνει είναι να σπέρνει τον φόβο και τη δυστυχία…

Εσείς οι “άλλοι” αφήστε επιτέλους τα παιδιά να δουν τον κόσμο χωρίς φόβο. Σταματήστε να καταστρέφετε ζωές και οικογένειες. Αφήστε τα παιδιά να ζήσουν.