Ουφ… ελληνικά Πανεπιστήμια (Φιλοσοφική)

 Κείμενό μου στον Φοιτητικό Κόσμο (Ανεξάρτητη Φοιτητική Συνεταιριστική Εφημερίδα)

https://foititikoskosmos.gr/%ce%bf%cf%85%cf%86-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%ac-%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b5%cf%80%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%ae%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%bf%cf%83%ce%bf%cf%86%ce%b9%ce%ba/

Η ώρα 01:28. Έχοντας επιτέλους αφήσει τη σημερινή μέρα και μπαίνοντας σιγά-σιγά στην τροχιά της αυριανής, το μυαλό μου αρχίζει σταδιακά να οικοδομεί τον αλγόριθμο του αυριανού προγράμματος στη Φιλοσοφική.

Αχ, αυτή η Φιλοσοφική…

«Τόσα χρόνια και τίποτα δεν έχει αλλάξει», ίσως να σκεφτόταν κάποιος απ’ τους παλιούς…

Φανταστείτε, είμαι δεύτερο μόλις έτος και κάθε μέρα που περιφέρομαι μ’ έναν ζεστό πρωινό καφέ στους ορόφους εκείνους όπου πάντα χάνομαι γιατί μοιάζουν με τον μινωικό λαβύρινθο, νομίζω ότι βρίσκομαι κάποιες δεκαετίες πίσω στον χρόνο. Και όμως, να που τους περπατώ πρώτη φορά…

Μια συγκίνηση στην ιδέα της περιήγησης στη Φιλοσοφική πιστεύω θα τη νιώσουν όλοι οι «συνάδελφοι» που ακούμπησαν κάποτε σε κείνα τα έδρανα τα παγωμένα και σε κείνα τα ξύλινα καθίσματα που τρίζουν κάθε φορά που τα αγουροξυπνημένα σώματα των φοιτητών προσπαθούν να φωλιάσουν με όποιον τρόπο μπορούν πάνω τους.

Αχ, αυτή η Φιλοσοφική, λοιπόν… Έχουν περάσει περίπου δέκα λεπτά απ’ τη στιγμή που ξεκίνησα να γράφω αυτό το συνειρμικό κείμενο και η ροή της άτακτης -έστω- σκέψης μου διακόπτεται άξαφνα από έναν σκόρπιο στίχο:

«Κερνάω ρόφημα στο κυλικείο»…

Νομίζω όλοι όταν ακούμε το στιχάκι αυτό, αμέσως ασυναίσθητα σιγοτραγουδάμε και το υπόλοιπο. Σαν το τραγούδι αυτό να ‘χει χαράξει όλες τις νεανικές φλέβες και ψυχές των τότε αλλά και των τώρα φοιτητών. Πάω γρήγορα να το ξανακούσω. Και να, λοιπόν, που οι λήψεις που συνοδεύουν το άσμα περιέχουν ένα σωρό πλάνα από την τότε Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών εν έτει 1999. Όσο μπορώ να περιηγηθώ στα βιντεοσκοπημένα πλάνα του παρελθόντος, διαπιστώνω ότι η Φιλοσοφική του 2021, η δική μου Φιλοσοφική, είναι ακριβώς η ίδια με τη Φιλοσοφική 22 χρόνια πριν…

Κι όμως, παρά τα χρόνια, όλα είναι τόσο ίδια… Ο ίδιος προαύλιος χώρος, οι ίδιοι τοίχοι σχεδόν, τα ίδια παγωμένα έδρανα…

Δεν ξέρω, απ’ τη μία αυτό το συναίσθημα της άτυπης επαφής και σχέσης με το παρελθόν μου δημιουργεί μία αίσθηση οικειότητας και συγκίνησης, καθώς σκέφτομαι ότι στα ίδια έδρανα έχουν κρατήσει σημειώσεις και οι δικοί μου καθηγητές. Ωστόσο, όταν προτάσσω τη λογική απογοητεύομαι και θυμώνω, καθώς συνειδητοποιώ ότι η Φιλοσοφική Αθηνών έχει απογίνει ένα απολίθωμα του χρόνου… Μουντοί τοίχοι, πίνακες με κιμωλίες, έδρανα που τρίζουν, ολόκληρα αμφιθέατρα παγωμένα, ασυντήρητα και αφημένα εντελώς στο έλεός τους όλα αυτά τα χρόνια, πλημμυρίζουν στο ξέσπασμα του «Μπάλλου» τον Οκτώβριο του 2021 και κάθε επικείμενου «Μπάλλου»…

Είναι κρίμα…

Και είναι πιο κρίμα που η Πανεπιστημιούπολη και η Πολυτεχνούπολη που στεγάζουν και φιλοξενούν τους περισσότερους φοιτητές της χώρας είναι απροσέγγιστες από τη γραμμή του Μετρό, με αποτέλεσμα χιλιάδες από μας να αναγκαζόμαστε να στοιβαζόμαστε πρωί πρωί κάθε μέρα για να φτάσουμε στις σχολές μας, ακόμη και σε καιρούς πανδημίας…

Η τραγική ειρωνεία είναι όταν ακούς στα σαρδελοποιημένα λεωφορεία να εκφωνείται: «Παρακαλούνται όλοι οι επιβάτες να φορούν τη μάσκα και να τηρούν τις προβλεπόμενες αποστάσεις».

Η ύψιστη τραγική ειρωνεία.

Συνθήκες δημόσιας ελληνικής παιδείας και γενικά συνθήκες που επικρατούν στα μέσα μαζικής μεταφοράς εν καιρώ κορωνοϊού στην Ελλάδα το 2021.

Όπως ήταν η Φιλοσοφική το 1999 στο βίντεο κλιπ του «Και τι ζητάω», έτσι παραμένει και η Ελλάδα το 2021, εν καιρώ πανδημικής κρίσης κιόλας. Απολιθώματα στον χρόνο. Και η Φιλοσοφική Αθηνών κι η Ελλάδα γενικώς.

Τέλος η παρέκβαση, συνεχίζουμε περί πανεπιστημιακών δομών…

Η Πανεπιστημιούπολη και η Πολυτεχνούπολη, αντίστοιχα, θα μπορούσαν να είναι ο παράδεισος όλων των φοιτητών. Πανεπιστημιακά συγκροτήματα μέσα στο πράσινο, μακριά από τη βαβούρα της πόλης που απέχουν όμως μόλις λίγα λεπτά και λίγα χιλιόμετρα περπατώντας… και δυστυχώς, παρόλ’ αυτά,  παραμένουν ακόμη σε απόκοσμα σημεία πρόσβασης. Είναι κρίμα και άδικο να μην έχουμε τις συνθήκες εκπαίδευσης και παιδείας που μας αρμόζουν και που δικαιούμαστε.

https://youtu.be/ONkRApnVzus

Υ.Γ: Ίσως το κείμενο αυτό να είναι λίγο ακατάστατο ως προς την οργάνωση των ιδεών, είναι όμως αυθόρμητο γιατί εκφράζει το δικό μου αίσθημα αγανάκτησης προς τις συνθήκες «διαβίωσης» στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση… Κι όπως πάντα, όλα αυτά τα κείμενα θα γραφτούν στα παλαιά υποδήματα εκείνων των λίγων που πρέπει να τα διαβάσουν και πολύ εύκολα και απλά δεν το κάνουν.

Στάση μ’ ένα χαμόγελο

 Κείμενό μου στη Λογτοτεχνική Γωνιά του Φοιτητικού Κόσμου (Ανεξάρτητη Φοιτητική Συνεταιριστική Εφημερίδα)

https://foititikoskosmos.gr/%cf%83%cf%84%ce%ac%cf%83%ce%b7-%ce%bc-%ce%ad%ce%bd%ce%b1-%cf%87%ce%b1%ce%bc%cf%8c%ce%b3%ce%b5%ce%bb%ce%bf/

Να προλάβω να ξυπνήσω, να προλάβω το λεωφορείο, να πάρω το μετρό, ξανά λεωφορείο να φτάσω στη Φιλοσοφική. Γεμάτο το πρώτο αστικό. Περιμένω το επόμενο. Χάνω την πρώτη ώρα. Ξανά και ξανά και ξανά. Είναι αυτή η ρουτινιασμένη καθημερινότητα που η καραντίνα δύο χρόνια μας τη στέρησε και όμως τόσο τη νοσταλγήσαμε και την επιθυμήσαμε. Και τώρα επιτέλους, έστω και υπό νέες συνθήκες και μέτρα, τη ζούμε.

Είμαι στο λεωφορείο και γυρνώ -επιτέλους- από τη Σχολή. Είναι μεσημέρι και η μέρα ήταν φορτωμένη αρκετά. Νιώθω σαρδελοποιημένη και το 608 αγκομαχώντας συνεχίζει την καθορισμένη καθημερινή διαδρομή του. Κρατιέμαι από τη χειρολαβή και η δύναμη της αδράνειας ασκείται και εφαρμόζεται καθολικά στο σώμα μου κάθε φορά που ο οδηγός πατάει το φρένο. Η μόνη διέξοδος οξυγόνου, κυριολεκτικά και μεταφορικά, το μικρό παράθυρο -ευτυχώς- δίπλα μου. Το βλέμμα μου προπορεύεται των οχημάτων στις συνεχώς κινούμενες λωρίδες του δρόμου. Ένα σχολικό λεωφορείο έρχεται και σταματάει δίπλα μας στο φανάρι. Το απλανές και αχανές κουρασμένο βλέμμα μου εστιάζει στο κίτρινο όχημα της συγγενικής λωρίδας.

Ένα κεφαλάκι με σγουρά μαλλάκια ακουμπά παραδομένο -μάλλον- από την ολοήμερη κούραση στο παράθυρο του σχολικού λεωφορείου. Βλέπω ένα χεράκι που κρατά ένα αυτοκινητάκι… η παρέα του. Οι ακτίνες του ήλιου χρυσίζουν τα μαλλάκια του πιτσιρικά και του προσδίδουν μία αθωότητα αγγελική. Το παιδικό κεφαλάκι γυρνά σιγά και προσεχτικά και κοιτάει πλέον το μεγάλο λεωφορείο που περιμένει δίπλα του στο φανάρι να ξεκινήσει. Και να που οι ματιές μας όλως τυχαία συναντιούνται. Κατεβάζει την πολύχρωμη μάσκα που του κρύβει το ζωηρό του χαμόγελο και μου χαρίζει αυθόρμητα ένα. Αντανακλαστικά και ομοιότροπα, του ανταποδίδω τον παιχνιδιάρικο και φευγαλέο χαιρετισμό.

Μια συνάντηση μικρή, τυχαία, φευγαλέα που έστω και για λίγα δευτερόλεπτα με έκανε να νιώσω και… πάλι παιδί…Να σταματώ τον χρόνο, να κατεβάζω την ψυχρή μάσκα και να χαμογελώ ζωηρά… έστω και για μια στιγμή…

* Η φωτογραφία είναι από ένα graffiti σ’ έναν τοίχο στους Αμπελόκηπους

Σαβουροφάγοι καταναλωτές

 Άρθρο μου στον Φοιτητικό Κόσμο (Ανεξάρτητη Φοιτητική Συνεταιριστική Εφημερίδα)

https://foititikoskosmos.gr/%cf%83%ce%b1%ce%b2%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%bf%cf%86%ce%ac%ce%b3%ce%bf%ce%b9-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%bb%cf%89%cf%84%ce%ad%cf%82/

Ακούγεται όλο και συχνότερα από πολλούς δέκτες τηλεθεαμάτων η εξής φράση: “η κοινωνία πάει απ’ το κακό στο χειρότερο”. Νομίζω ότι αυτή η αποδεικτέα θέση, η οποία δεν ακολουθείται συνήθως από κάποιο επιχείρημα, με βρίσκει σύμφωνη κατά πολύ. Και πάμε τώρα να εκθέσουμε το επιχείρημα που ακολουθεί την προαναφερθείσα φράση.

Στασιμότητα, αδράνεια, παχυδερμική παρακολούθηση -ας με συγχωρέσουν οι γλωσσολόγοι- διακρίνουν τον σύγχρονο δεκτή και καταναλωτή τηλε-προϊόντων. Με μια λέξη… σαβουροφαγία. Ο δέκτης θα δεχτεί. Αυτή είναι η ιδιότητά του. Θα δεχτεί άκριτα ή κριτικά. Όμως, ποιος ο ρόλος του πομπού; Ή μάλλον… ποιο το χρέος του πομπού;

Και αναφέρομαι στα ριάλιτι, σ’ αυτά τα προϊόντα τηλεθέασης που μόνο θετικό αντίκτυπο δεν έχουν στους τηλεθεατές. Προφανώς και δεν κάνω γενίκευση. Υπάρχουν παραγωγές οι οποίες είναι άρτια δομημένες και όντως το θέαμα που προσφέρουν είναι αξιόλογο και μάλιστα υπάρχουν στιγμές που τα κοινωνικά μηνύματα που προβάλλουν είναι σημαντικά πολύ και επιβάλλεται να αναγνωριστεί το γεγονός αυτό. Όμως υπάρχουν ριάλιτι (Bachelor και Big Brother, δε διστάζω να τα κατονομάσω) που αυτή τη στιγμή καταλαμβάνουν χώρο στις οθόνες και των Ελλήνων τηλεθεατών. Ακούω συχνά από τους υπεύθυνους και τους υποστηρικτές των παραγωγών να λένε ότι τα “projects” αυτά -ακούστε εκεί… “projects”, δηλαδή τι είναι, κάποιο είδος κοινωνικού πειραματισμού;- υπάρχουν και στο εξωτερικό και έρχονται σιγά σιγά και στην Ελλάδα. Μάλιστα… άρα μιλάμε για παγκοσμιοποιημένη τηλεθέαση. Διόρθωση: μιλάμε για μαζική τηλεθέαση. Διόρθωση: μιλάμε για μαζική σκουπιδο-τηλεθέαση.

Παραγωγές που υποβαθμίζουν τη θέση του ανθρώπου, είτε είναι άνδρας είτε είναι γυναίκα (bachelor, bacheloreta), που κάνουν θέαμα και προϊόν διασκέδασης τη γελοιοποίηση των ανθρώπινων συναισθημάτων. Παραγωγές που το 2021 υπονομεύουν και υποσκάπτουν το θεμελιώδες δικαίωμα της ιδιωτικότητας και της αυτοδιάθεσης (big brother). Ναι, όλα αυτά βρίσκουν θέση στο σήμερα, γιατί υπάρχουν εκεί έξω “κάποιοι” που τα εγκρίνουν. Αυτά αποτελούν προσβολή της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης, μας γυρνούν αιώνες πίσω και δεν το χωρά ο νους μου ότι αποτελούν μέρος της καθημερινής κανονικότητας. Ντροπή.

Δεν μπορώ να ακούσω ούτε καν το αντι-επιχείρημα ότι οι διαγωνιζόμενοι δηλώνουν εκούσια συμμετοχή. Προφανώς και δηλώνουν εκούσια συμμετοχή, όταν η εκπαίδευση και η παίδευση της νοοτροπίας των ανθρώπων είναι τέτοια, ώστε να δέχεται ως φυσιολογικά αυτά τα τηλε-σκουπίδια. Όταν κάποιος δεν ονειρεύεται για τον εαυτό του και το μέλλον του, προφανώς και θα τον δελεάσει η ιδέα του να κλειστεί σ’ ένα σπίτι και να πληρώνεται μόνο και μόνο επειδή συνευρίσκεται δημόσια με κάποιον/κάποια/κάποιους/κάποιες. Έκθεμα υπό πληρωμή η ιδιωτική ζωή πλέον.

Η ύπαρξη αυτών των τηλεοπτικών παραγωγών, των ριάλιτι -και το τονίζω ότι δεν κάνω γενίκευση- είναι επιεικώς εγκληματική… Η επανάσταση απέναντι σ’ αυτά τα τηλε-σκουπίδια θα ξεκινήσει πρώτα αναγκαστικά από μας τους ίδιους και μάλιστα από τον ίδιο τον καναπέ μας. Πετάμε, λοιπόν, εμείς στα σκουπίδια αυτά τα τηλε-σκουπίδια και σταματάμε να γινόμαστε κάδοι απορριμμάτων της μαζικής σκουπιδο-τηλεθέασης.