Συγκινήσεις που μας κινούν σε μια συνθήκη ακινησίας

Άρθρο μου στον Φοιτητικό Κόσμο (Ανεξάρτητη Φοιτητική Συνεταιριστική Εφημερίδα) 

https://foititikoskosmos.gr/%cf%83%cf%85%ce%b3%ce%ba%ce%b9%ce%bd%ce%ae%cf%83%ce%b5%ce%b9%cf%82-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%bc%ce%b1%cf%82-%ce%ba%ce%b9%ce%bd%ce%bf%cf%8d%ce%bd-%ce%bc%ce%ad%cf%83%ce%b1-%cf%83%ce%b5-%ce%bc%ce%b9%ce%b1/

Ένας χρόνος που η κανονικότητα και τα αυτονόητα έχουν σταματήσει να κυλούν, και τώρα είναι που ο καθένας μας ίσως να αναρωτιέται ενδόμυχα τι είναι αυτό, που μέσα σ' αυτήν την ακινησία, επιτρέπει να υπάρχει αυτός ο κόσμος, να διεκδικεί θέση η ζωή. Τι είναι αυτό που επιτρέπει και νοηματοδοτεί την κίνηση της ίδιας της ζωής; Ποια είναι αυτή η εγκόσμια ή η απόκοσμη δύναμη που κινεί τα γύρω μας και κάθε ανθρώπινη ύπαρξη σ' ένα περιβάλλον ακινησίας;

Τα απλά ή τα σπουδαία, τα μικρά ή τα μεγάλα, τα κοντινά ή και ακόμα τα πιο μακρινά είναι συγκινήσεις υπεύθυνες για τη συνέχιση της κίνησης της ζωής. Μια μουσική, ένας έναστρος ουρανός, τα σχήματα του φεγγαριού, κάθε ανατολή και κάθε δύση του ηλίου υπάρχουν για να τα λαμβάνουμε με τις αισθήσεις μας και να μας συγκινούν. Και ναι, έτσι άτυπα και ακανόνιστα μέσα στην ακινησία που μας έχει εγκλωβίσει ο κορωνοϊός, όλοι μας ακούμε την ίδια μελωδία, θαυμάζουμε τον ίδιο ουρανό, χαμογελάμε στο ίδιο φεγγάρι, υποσχόμαστε στο ίδιο ηλιοβασίλεμα. Αυτές οι μικρές ή μεγάλες συγκινήσεις είναι που επιτρέπουν να υπάρχει ένας άτυπος λόγος για να υπάρχουμε. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να μπορούμε να τις ακούμε και να τις βλέπουμε.

Γιατί πολλές φορές όταν εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα δεδομένα αρκεί να μπορούμε να τα αποδεχτούμε. Όχι, απαραίτητα να συμβιβαστούμε μαζί τους αλλά να προσαρμοστούμε στην καινούργια αυτή συνθήκη πραγματικότητας και να εξοικειωθούμε μαζί της.

Έτσι, λοιπόν, έναν χρόνο μετά η νέα πραγματικότητα υφίσταται ακόμη. Δεν μπορούμε να την αλλάξουμε από τη μια στιγμή στην άλλη, όμως εμείς μπορούμε να "κινούμαστε", να επιτρέπουμε τη συνέχιση της ζωής μέσα από τις μικρές ή μεγάλες συγκινήσεις που συμβαίνουν γύρω μας, αρκεί να θέλουμε να τις βλέπουμε ή να τις ακούμε.

Αγγελική Πολυκράτη, 28/2/2021

                                                         η φώτο από το προσωπικό αρχείο

"της ΝΥΧΤΑΣ τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά"

Λοιπόν, επειδή ως μαθητές -του μακρινού πέρυσι- και ως φοιτητές του σημερινού τώρα, μας χρεώνονται οι χαρακτηρισμοί "άβουλοι" και "παθητικοί" δέκτες πληροφοριών που και πάλι το εκπαιδευτικό σύστημα είναι αυτό που μας στρατευεί στη νοοτροπία αυτή, ήρθε ο καιρός να τοποθετηθούμε -και αν αυτό δεν αρκεί- να διεκδικήσουμε τη φωνή μας.

Η εκπαιδευτική επικαιρότητα βομβαρδίζεται διαρκώς από μια πληθώρα αλλαγών που διαταράσσει τον ακαδημαϊκό κλοιό. Φυσικά και μιλάω για το νέο νομοσχέδιο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη (δε θα το αναλύσω τώρα), που παρά τις γενικευμένες λαϊκές αντιδράσεις, ψηφίστηκε στις 11/2/2021, χθες δηλαδή εν καιρώ πανδημίας, ενώ οι λαϊκές διαμαρτυρίες του φοιτητικού κόσμου απέναντι στην ψήφισή του ήταν μαζικές.

Επειδή δε μ' αρέσουν οι αερολογίες και οι γενικοί σχολιασμοί, προσυπογράφω τις διαμαρτυρίες για την επιβολή αστυνομοκρατίας στις πανεπιστημιακές μονάδες. Η παρουσία ένστολων και οπλοφόρων σε χώρους προάσπισης της πολυφωνίας και της διακίνησης ιδεών μόνο παιδαγωγική και δημοκρατική δεν είναι. Τάσσομαι υπέρ όμως της τακτικής εποπτείας και περιφρούρησης του πανεπιστημιακού χώρου από εξειδικευμένο παιδαγωγικά προσωπικό ασφαλείας, προκειμένου να υπάρχει έλεγχος των εισερχομένων, γιατί κακά τα ψέματα το πανεπιστήμιο έχει γίνει "μπάτε σκύλοι αλέστε". Το να φοβάμαι να περπατήσω στη Φιλοσοφική στις έξι το απόγευμα μη τυχόν και βρεθεί κανένας ανάρμοστος μπορστά μου, είναι ανεπίτρεπτο και εξίσου αντιδημοκρατικό. Συμπέρασμα: ό,τι δημιουργεί φόβο και στέρηση της ελευθερίας αντιβαίνει στον δημοκρατικό θεσμό. Επομένως, είναι αναγκαίο να ληφθούν μέτρα προστασίας, σε καμία περίπτωση όμως...αστυνομοκρατίας! Γι' αυτό και διαχωρίζω ευκρινώς τους όρους "γενική εποπτεία" και "περιφρούρηση" από την "αστυνομοκρατία".

Λοιπόν, έρχομαι τώρα στο ζήτημα που με προβλημάτισε πιο πολύ απ' όλα και αποτελεί και τον τίτλο που διάλεξα για το κείμενο αυτό. Γιατί το νομοσχέδιο ψηφίστηκε εν μέσω πανδημίας, ενώ οι σχολές είναι κλειστές;; Έχοντας κατά νου τη λεγόμενη "διπλή γλώσσα", αυτή η πρακτική για ζητήματα της Παιδείας προσωπικά με παραπέμπει σε συνωμοσίες "νύχτας". Καμία προπαγάνδα δεν κάνω. Απλά, ως νέος πολίτης που έχω λάβει τη δημοκρατική παιδεία του 21ου αιώνα, μου διατυπώθηκε αβίαστα αυτή η απορία. Απ' όσο θυμάμαι στα 18 χρόνια που ζω, στο δημοκρατικό πολίτευμα ο λαός καθορίζει ανάλογα με τις αντιδράσεις επιδοκιμασίας ή αποδοκιμασίας την εφαρμογή ή όχι αντίστοιχα των αποφάσεων που αφορούν σ' αυτόν. Όπως και να το κάνουμε οι αντιδράσεις αποδοκιμασίας, πάρα το γεγονός ότι τα αμφιθέατρα είναι κλειστά, για το συγκεκριμένο νομοσχέδιο ήταν μαζικές. Και όμως φαίνεται να μην εισακούστηκαν όσο θα έπρεπε και πόσο μάλλον να γίνουν σεβαστές. Το αντιεπιχείρημα στη θέση που διατύπωσα από εκείνους των άνω διαζωμάτων που κατέχουν θέσεις ρυθμιστών, θα ήταν το εξής: "Δε γίνεται να παραμεληθεί η Παιδεία λόγω κορονοϊού".Θα το αντικρούσω και θα πω πως δε γίνεται απ' τη στιγμή που δεν παρεβρισκόμαστε στον φυσικό μας χώρο, στα αμφιθέατρά μας για να εκφραστούμε και να κινητοποιηθούμε, να ψηφίζονται νομοσχέδια ουσιαστικά τη "νύχτα" και να καταπατάται η Δημοκρατία. Τη λογική προσπαθώ να προτάσσω και να που με πνίγει ένα αίσθημα ανυπεράσπιστου δικαίου...

Αγγελική Πολυκράτη, 12/2/2021