Το Μάτι θα το ζωγραφίσουμε ξανά

Κείμενό μου στον Φοιτητικό Κόσμο (Ανεξάρτητη Φοιτητική Συνεταιριστική Εφημερίδα) για τη μαύρη επέτειο από την τραγική φωτιά στο Μάτι στις 23 Ιουλίου του 2018

https://foititikoskosmos.gr/%cf%84%ce%bf-%ce%bc%ce%ac%cf%84%ce%b9-%ce%b8%ce%b1-%cf%84%ce%bf-%ce%b6%cf%89%ce%b3%cf%81%ce%b1%cf%86%ce%af%cf%83%ce%bf%cf%85%ce%bc%ce%b5-%ce%be%ce%b1%ce%bd%ce%ac/

Είναι από τις φορές που συναισθηματικά δυσκολεύομαι όσο καμία άλλη μέχρι στιγμής να αποτυπώσω τις σκέψεις μου λόγω του συγκεκριμένου θέματος και γι αυτό ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη για την αταξία της δομής του κειμένου αυτού. 

Νιώθω, λοιπόν, το χρέος να γυρίσω, έστω και νοερά, σε κείνη την κυριολεκτικά μαύρη μέρα του 2018 η οποία από τότε μαυρίζει τη ζωή 102 οικογενειών που έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους.

23 Ιουλίου... η ημερομηνία που σηματοδοτεί την τραγωδία που όλοι μας καταβάλλουμε υπεράνθρωπη προσπάθεια να ξεχάσουμε. Όμως οι άνθρωποι που έχασαν τους ανθρώπους τους εκείνη τη μέρα πονάν ακόμη...και θα πονάν μέχρι το τέλος της ζωής τους. Τα εγκαύματα του σώματος τους είναι οι πληγές της ψυχής τους που δεν πρόκειται να επουλωθούν όσα χρόνια κι αν περάσουν...

Μετά την τραγωδία αυτή, μέχρι και πέρυσι κάθε φορά που περνούσαμε με το αμάξι από τις πληγείσες περιοχές του Νέου Βουτζά και του Ματιού, ένιωθα την ανάγκη να χαμηλώσω τη μουσική στο ραδιόφωνο. Η σιωπή του καμμένου τόπου ηχεί τόσο δυνατά στην ψυχή και το θέαμα της καμμένης γης σου καίει τα μάτια. 

Η ώρα δείχνει 16.42, όταν η κάμερα ενός σπιτιού καταγράφει το ξεκίνημα της μοιραίας φωτιάς. Ώρα 18.32: η πύρινη λαίλαπα διασχίζει τη λεωφόρο Μαραθώνος και τότε είναι που χάνεται ολοσχερώς ο έλεγχος. 19.50: το ρολόι παγώνει. Καταγράφεται η πρώτη κλήση για νεκρό άτομο στο Κόκκινο Λιμανάκι. Δε θέλω να κάνω τα πράγματα πιο δύσκολα, ούτε να κάνω ανθρώπους να πονέσουν περισσότερο  θυμίζοντας τους εκείνες τις ώρες. Τις έζησαν. Σήμερα περνούν ακριβώς τρία χρόνια από εκείνη τη μαύρη μέρα. Όμως με στοιχειώνει ακόμη η φωνή εκείνης της μάνας που έχει καταγραφεί στα ντοκουμέντα: 

"Γιατί μας έχετε ξεχάσει;;;".

Η φωτιά ξέσπασε, όμως το κράτος άφησε να καούν 102 ψυχές. Λανθασμένες οδηγίες. Λανθασμένες προτεραιότητες. Να σωθούν μάντρες ορισμένων "σημαντικών" παρά να σωθούν 102 άνθρωποι. Σταματώ. Η οργή που ακολουθεί τον αβάσταχτο πόνο όλων αυτών των ανθρωπών που οι άνθρωποί τους κάηκαν ζωντανοί είναι το πλέον κατανοητό συναίσθημα. Για άλλη μια φορά το κράτος στάθηκε ανίκανο να παρέχει βοήθεια στους πολίτες του και η αμέλειά του τους οδήγησε στον θάνατο. Πυροσβέστες, αστυνομικοί, γιατροί, εθελοντές με τα λίγα μέσα που διέθεταν και απλοί άνθρωποι που έδωσαν την ψυχή τους ήταν οι ουσιαστικές δυνάμεις βοήθειας. Το οργανωμένο κράτος ήταν απόν.

Το Μάτι θα ξεναγεννηθεί μέσα από τα μάτια όλων των παιδιών που μένουν ακόμη εκει, γιατί τα παιδιά έχουν πάντα τα πιο όμορφα μάτια και θα ζωγραφίσουν ξανά τον καμμένο τόπο. Το κάνουν ήδη. Ελπίδα μόνο θέλω να μεταδώσω και μια σκέψη προς όλους αυτούς τους ανθρώπους ότι "κάποιοι σας σκεφτόμαστε". Και όποτε τύχει και περάσουμε ξανά από το Μάτι, ας δυναμώσουμε τη μουσική, ας τη βάλουμε στο τέρμα και ας φωνάξουμε με χαμόγελο: ΤΟ ΜΑΤΙ ΘΑ ΤΟ ΖΩΓΡΑΦΙΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ.

Υ.Γ: τη φωτογραφία την τράβηξα μια μέρα μέσα στον Μάιο φέτος που πέρασα από ένα σχολείο της Ραφήνας. Το γκράφιτι είναι αφιερωμένο στους 102 ανθρώπους που χάθηκαν εκείνη τη μέρα. Κάθε λουλούδι συμβολίζει και μία ψυχή.

Κουράστηκα να φοβάμαι

Κείμενό μου στον Φοιτητικό Κόσμο (Ανεξάρτητη Φοιτητική Συνεταιριστική Εφημερίδα) 

https://foititikoskosmos.gr/%ce%ba%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%ba%ce%b1-%ce%bd%ce%b1-%cf%86%ce%bf%ce%b2%ce%ac%ce%bc%ce%b1%ce%b9/

Ένα σημείωμα αγανάκτησης...

Θεωρώ αδιανόητο κάθε φορά που περπατάω στον δρόμο, μόνη μου ή με μία φίλη μου, η σκέψη μου πάντα να είναι εγκλωβισμένη στην ιδέα ότι ένας μάγκας τύπος που νομίζει ότι ο δρόμος και "ό,τι" περπατάει πάνω του του ανήκει, θα σου απευθυνθεί χυδαία και θα σχολιάσει ό,τι του ερεθίσει την προσοχή του σχετικά με μένα, με σένα, με κείνη. Λοιπόν, βαρέθηκα.

Βαρέθηκα και κουράστηκα να περπατάω σε δρόμους που δεν έχουν κόσμο ή είναι σκοτεινοί και να φοβάμαι. Κουράστηκα. Σε ποια προοδευτική κοινωνία ζούμε, όταν κορίτσια και γυναίκες παρενοχλούμαστε κάθε μέρα, καθώς γυρνάμε από το σχολείο, το πανεπιστήμιο, τη δουλειά, την απλή καθημερινή βόλτα;; Βαρέθηκα και κουράστηκα να σκέφτομαι ότι δε θα πάω από εκείνον τον δρόμο, γιατί μπορεί κάτι να τύχει. "Κάτι να τύχει...", μια ενδόμυχη  σκέψη που όμως πρακτικά, ψυχολογικά και ηθικά μου στερεί την πλήρη ελευθερία του να κινούμαι ανενόχλητη στους δρόμους της δικής μου, της δικής σου, της δικής της κοινωνίας. Της κοινωνίας όλων μας.

Απ' τη στιγμή, λοιπόν, που το δικό μου αίσθημα ελευθερίας καταστρατηγείται, διότι φοβάμαι πολλές φορές να περπατήσω μόνη μου στον δρόμο, κάτι δεν πάει καλά. Γιατί, λοιπόν, με την ίδια λογική, όλοι αυτοί οι ψευτόμαγκες να μη διστάζουν και να μη φοβούνται να προβούν στην παρενόχληση, όπως εγώ διστάζω και φοβάμαι καθημερινά να κυκλοφορώ μόνη μου "περίεργες" ώρες και σε "περίεργους" δρόμους;; Ίσως, γιατί και εμείς, η ίδια η κοινωνία, η πολιτεία, η νομοθεσία τους δίνουμε την ελευθερία που τους "χρειάζεται". 

Πού είναι η πρόληψη των νόμων;; Σκέφτομαι και είμαι απόλυτη στην πεποίθηση αυτή ότι σε όλα αυτά τα συμβάντα που αφορούν σε παρενοχλήσεις, η πολιτεία δε θα πρέπει νομοθετικά να δείχνει καμία ανοχή. Το ζήτημα όμως είναι το να προλαμβάνουμε αυτές τις ενέργειες και δυστυχώς η λύση είναι η θέσπιση νόμων που θα γεννούν φόβο στον εν δυνάμει θύτη. 

Η παρενόχληση δεν είναι μόνο οι βιασμοί. Οι τελευταίοι σηματοδοτούν το απροχώρητο, το ολοκληρωτικά απάνθρωπο. Σεξουαλική παρενόχληση είναι ακόμα το βλέμμα που σε διαπερνά και νιώθεις να σε γδύνει επί τόπου. Είναι το σχόλιο που θα ακούσεις και θα σε κάνει να αισθανθείς ντροπή και ταπείνωση. Ντροπή και ταπείνωση...για ποιον λόγο;; Επειδή περπατάς στον δρόμο και είσαι γυναίκα. Αυτό το βλέμμα και αυτά τα σχόλια που προκαλούν αηδία μπορεί να είναι οι εν δυνάμει βιαστές ενός κοριτσιού που θα γυρνάει απ' το σχολείο, μιας κοπέλας που θα γυρνάει από τη σχολή ή τη δουλειά της ή μιας γυναίκας που απλώς θα περπατάει στον δρόμο.

Λοιπόν...βαρέθηκα και κουράστηκα να βλέπω κορίτσια και γυναίκες να φοβούνται να περπατούν μόνες τους στον δρόμο. 

Ας γίνει κάτι επιτέλους...

*Όσες περισσότερες δηλώνουμε την αγανάκτησή μας, τόσες περισσότερες πιθανότητες και ελπίδες γεννιούνται να σταματήσει η μάστιγα της παρενόχλησης στον δρόμο. Είναι χρέος μας ως κοινωνία ανθρώπων να διατυμπανίζουμε σθεναρά την αγανάκτησή μας απέναντι στις απάνθρωπες συμπεριφορές των παρενοχλήσεων καθημερινά.

Αγγελική Πολυκράτη, Ιούλιος 2021