Κείμενό μου για τον Φοιτητικό Κόσμο (Ανεξάρτητη Φοιτητική Συνεταιριστική Εφημερίδα)
https://foititikoskosmos.gr/%ce%bf%ce%b9-%ce%b4%cf%8d%ce%bf-%cf%8c%cf%88%ce%b5%ce%b9%cf%82/
Κατεβαίνω Πανεπιστήμιο και παίρνω την κάθετη της Ακαδημίας προκειμένου να πάω στη στάση των λεωφορείων. Γέλια, νεανικές φωνές, γονείς που αγκαλιάζουν τα παιδιά τους, φίλοι που πανηγυρίζουν: «Ναι ρε, στα τέσσερα!!». Σερπαντίνες, καραμούζες… χαρούμενες φωνές. Τι όμορφη εικόνα να βλέπει κανείς το παιδί του, τον αδελφό του, τον φίλο του να ολοκληρώνει τον κύκλο της φοιτητικής του ζωής, να ορκίζεται, να παίρνει το πτυχίο του και από δω και πέρα να μπορεί να πιστεύει, να ελπίζει στο μέλλον που εκείνος ονειρεύεται. Θέλω κι εγώ να τη ζήσω τη στιγμή αυτή…
Ενώ κάποιοι γελούν, αγκαλιάζονται και ζουν μάλλον μία απ’ τις πιο όμορφες και ξεχωριστές στιγμές της ζωής τους μπροστά στο κέντρο όλης της Αθήνας, άλλοι -κάποιοι ίσως και της ίδιας ηλικίας με τους πρώτους- λίγα μέτρα παραπέρα, στη γωνία του μεγάλου πνευματικού κτιρίου της Αθήνας, βρίσκονται πεσμένοι κάτω. Τα σώματα των τελευταίων είναι αδύναμα πολύ, φαίνονται άρρωστα και είναι καχεκτικά. Ένας άνθρωπος που τρέμει και που το σώμα του διαταράσσεται από αλλεπάλληλες συσπάσεις, χρησιμοποιημένες σύριγγες στις άκρες και στη μέση του πεζοδρομίου τρυπημένα πόδια, τρυπημένα χέρια, αίματα. Άνθρωποι σωριασμένοι. Εικόνες που σοκάρουν. Κι όμως, αυτά τα καθημερινά στιγμιότυπα αποτελούν παράλληλη πραγματικότητα με τις φαντεζί βιτρίνες και τα εστιατόρια στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας. Δύο διαμετρικά αντίθετες όψεις σε μία όμως μόνο πόλη, την Αθήνα. Αυτή δυστυχώς είναι η καθημερινή πραγματικότητα της πρωτεύουσας…
Πώς γίνεται στην ίδια Αθήνα, άνθρωποι να γελούν, να ζουν στιγμές μοναδικές και ελπιδοφόρες και ακριβώς στη γωνία του ίδιου κτιρίου άνθρωποι να πεθαίνουν; Καθημερινά σχεδόν περνάω από τον πεζόδρομο αυτόν. Οδός Πατριάρχου Γρηγορίου Ε’… Κάθετη στην Ακαδημίας. Σ’ αυτήν την οδό, λοιπόν, -και σε πολλές ακόμα σαν κι αυτήν- άνθρωποι κάθε μέρα πεθαίνουν μπροστά στα μάτια χιλιάδων από μας που πολύ εύκολα αισθανόμαστε το αίσθημα της λύπησης και το μόνο που καταφέρνουμε να κάνουμε είναι να τους προσπερνάμε επιτυχώς και να τους ξεχνάμε λίγα μέτρα παραπέρα συνεχίζοντας αδιάφοροι την πορεία μας. Κάθε μέρα σκοτώνουμε ανθρώπους, ανθρώπους σαν κι εμάς, ανθρώπους που έχουν την ανάγκη να βρουν ένα ζεστό πιάτο φαγητό, κάποια ρούχα, μια στέγη, μια οικογένεια, που έχουν ανάγκη να εργαστούν, να διασκεδάσουν. Σκοτώνουμε ανθρώπους που έχουν τις ίδιες ανάγκες με εμάς τους υπόλοιπους κάνοντάς τους απλώς πέρα…
Αυτή η κατάσταση που έχει γίνει εδώ και τόσα χρόνια μόνιμη συνθήκη αποτελεί την καθημερινή όψη της Αθήνας που οι περισσότεροι προσπερνάμε και για την οποία το οργανωμένο κράτος αδιαφορεί παντελώς και που το ίδιο ενδιαφέρεται περισσότερο για τον στολισμό του Συντάγματος. Καθολική αμέλεια και αδιαφορία για τους άρρωστους αυτούς ανθρώπους. Γιατί οι τοξικομανείς άνθρωποι είναι άρρωστοι άνθρωποι και αυτό που χρειάζονται είναι βοήθεια και περίθαλψη, όχι περιθωριοποίηση και στιγματισμό. Κρατική μέριμνα δεν έχουμε, όταν «καθαρίζεται» απλώς μία πλατεία και τους ανθρώπους αυτούς μετά τους βλέπουμε πεσμένους να βαρούν ενέσεις λίγα πεζοδρόμια παραπέρα. Κρατική μέριμνα σημαίνει ενδιαφέρον συλλογικό, υποδομές, οργανώσεις του ίδιου του κράτους και όχι μόνο εθελοντικές, με στόχο τη φροντίδα, την ίαση, την εύρεση εργασίας, την ομαλή ενσωμάτωση και επανένταξη των ανθρώπων αυτών στην κοινωνική ζωή.
ΥΓ.: Αν κάποιος από τους αναγνώστες του κειμένου αυτού νιώσει την ελάχιστη ενσυναίσθηση προς τους ανθρώπους αυτούς, τον καλώ να περάσει ένα πρωί από τον πεζόδρομο αυτόν. Πατριάρχου Γρηγορίου Ε’, κάθετα στο μετρό του Πανεπιστημίου, στη γωνία της Ακαδημίας. Εγώ απλώς γράφω τώρα ένα κείμενο, αποτυπώνοντας την καθημερινή πραγματικότητα της Αθήνας με λέξεις, ούτε την αλλάζω, ούτε την ανατρέπω δυστυχώς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου