Καμιά φορά αρκεί να κοιτάμε τα αστέρια

Κείμενό μου στη λογοτεχνική γωνιά του Φοιτητικού Κόσμου (Ανεξάρτητη Φοιτητική Συνεταιριστική Εφημερίδα) με αφορμή τα οδυνηρά γεγονότα που συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή

https://foititikoskosmos.gr/%ce%ba%ce%b1%ce%bc%ce%b9%ce%ac-%cf%86%ce%bf%cf%81%ce%ac-%ce%b1%cf%81%ce%ba%ce%b5%ce%af-%ce%bd%ce%b1-%ce%ba%ce%bf%ce%b9%cf%84%ce%ac%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%b1-%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%ad%cf%81%ce%b9%ce%b1/

Ας μπορούσαμε να ήμασταν παιδιά, να κοιτάζαμε στον ουρανό ν' απλώναμε τα χέρια μας να πιάσουμε τα αστέρια. Κι έτσι, τόσο απλά και τόσο αθώα να φέρναμε κοντά μας τα εκείνα, τα τόσο μακρινά και παράξενα που εγείρουν θαυμασμό, αστέρια. 

Ο Μικρός Πρίγκιπας της Ευανθίας Ρεμπούτσικα, σαν ύμνος στην αθωότητα και τη σοφία των παιδιών, προσπαθεί να επαναφέρει στην καρδιά μας τη μαγεία με την οποία οι όμορφες αυτές υποσχέσεις της ζωής, όπως τα ονομάζει ο Αντουάν Ντε-Σαιντ Εξυπερύ, κοιτούν κι ακούν τον κόσμο. Σε όλες, λοιπόν, τις "όμορφες υποσχέσεις της ζωής" αυτού του κόσμου που βιώνουν άδικα τη φρίκη του πολέμου όλα αυτά τα χρόνια καθημερινά, αφιερώνονται οι παρακάτω σκέψεις...

Ναός του Ποσειδώνα στο Σούνιο, προσωπικό αρχείο

Σε τι όμορφη αταξία απλώνεται ο ουρανός όλος... Παντού μικρές μικρές αστερόσκονες και κάπου σε μια γωνιά ένα στολίδι από μετάξι που κατέχει μια θέση αποκλειστική στο απέραντο σκούρο πέπλο. Τα σχήματα του φεγγαριού καθρεπτίζονται στο απαλό πέλαγος. Πιο δίπλα ένα αστέρι που σβήνει κι ενα παιδί που ψιθυριζει την ευχή του. Κοιτάω το κατάρτι, σαν ν' αγγίζει τον ουρανό. Φτάνει άραγε εκεί πάνω; Τεντώνω το χέρι μου να πιαστώ απ' την ουρά του φεγγαριού. "Πρόσεχε!", μου φωνάζω. Επιτέλους, κατάφερα να σκαρφαλώσω. Τι όμορφα που είναι από εδώ. Βλέπω έναν φάρο στην άκρη μιας βραχονησίδας που περιοδικά φωτίζει κι ένα αστέρι που θα σβήσει για πάντα και σε λίγο θα χαθούν από τον κόσμο οι μνήμες των αιώνων που το συντροφεύουν. Ο αέρας σπρώχνει τη θάλασσα κι αυτή δίνει ώθηση στα πανιά μας. Κάθε τι στο σκηνικό αυτό επιτελεί τελολογικά τον ρόλο του, τον σκοπό του κι ο καθένας μας παρατηρητής. Παρατηρητής να κοιτάει το αστέρι που σβήνει και να κρατάει κρυμμένη την ευχή ενός παιδιού, να ακούει τον αέρα που σφυρίζει, τη θάλασσα που σιγοτραγουδά και να ψάχνει επίμονα να βρει το φως του φάρου που θα σημάνει τη στεριά. 

Παρατηρητές είμαστε. Παρατηρητές που συμμετέχουμε σ' αυτήν την αρμονικά τέλεια παγκόσμια συμπάθεια. Για να φτάσουμε τον ουρανό, να πιαστούμε απ' το φεγγάρι, να αγγίξουμε τα αστέρια, να ακούσουμε τα κύματα μονάχα ας φυλάξουμε την ευχή ενός παιδιού, την αλήθεια του.

https://youtu.be/srXapeyXPNI

Αγγελική Πολυκράτη

Ο Φλόυντ δικαιώθηκε, ο Σόβιν καταδικάστηκε, ο ρατσισμός ακμάζει

 Κείμενο συνεργασίας με τον Παύλο Γιαννόπουλο στον Φοιτητικό Κόσμο (Ανεξάρτητη Φοιτητική Συνεταιριστική Εφημερίδα)

Το κείμενο βρίσκεται στον παρακάτω σύνδεσμο: 

https://foititikoskosmos.gr/%ce%b1%cf%83%cf%84%cf%85%ce%bd%ce%bf%ce%bc%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%b2%ce%af%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b8%ce%b5%cf%83%ce%bc%ce%b9%ce%ba%cf%8c%cf%82-%cf%81%ce%b1%cf%84%cf%83%ce%b9%cf%83%ce%bc%cf%8c/

23/04/2021

Ο Πολιτισμός έχει ανάγκη το οξυγόνο του

 Το κείμενο έχει αναδημοσιευτεί από την επίσημη σελίδα του Γιάννη Κότσιρα στο facebook:

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=328385245325443&id=100044619090853

και από την επίσημη σελίδα του Κέντρου Πολιτισμού Κεντρικής Μακεδονίας στο facebook: 

https://www.facebook.com/1678912235661170/posts/2959746657577715/

Στον Φοιτητικό Κόσμο (Ανεξάρτητη Φοιτητική Συνεταιριστική Εφημερίδα)

https://foititikoskosmos.gr/%cf%84%ce%ad%cf%87%ce%bd%ce%b7-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%b9%cf%84%ce%b9%cf%83%ce%bc%cf%8c%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%af%ce%b1/

Το Κέντρο Πολιτισμού Κεντρικής Μακεδονίας το βράδυ της Κυριακής του Πάσχα εξέπεμψε δωρεάν τη συναυλία του αγαπημένου Γιάννη Κότσιρα και των συνεργατών του που μαγνητοσκοπήθηκε λίγες μέρες πριν, δίπλα από τους μαγευτικούς καταρράκτες της Έδεσσας. Η μουσική αυτή βραδιά, αν και διαδικτυακή, ένιωσα να με γεμίζει με Tέχνη, με Πολιτισμό… με οξυγόνο. Το αίσθημα της ψυχικής ευφορίας εναρμονισμένο πλήρως με το καταπράσινο φυσικό τοπίο, την απόλυτη πηγή οξυγόνου. Ασυναίσθητα και αυθόρμητα κατά την παρακολούθηση, έκανα έναν συνειρμό… σαν η μουσική και τα τραγούδια να συνάντησαν τη φύση. Η σκέψη αυτή αισθάνθηκα να κρύβει μέσα της μια αλήθεια πιο βαθιά.

Και τελικά ναι, η Τέχνη, ο Πολιτισμός σαν να ένιωθαν έντονα την ανάγκη τη βραδιά εκείνη να βρουν το οξυγόνο τους, να αναπνεύσουν. Σκέφτομαι πως σ’ όλο αυτό το παρατεταμένο διάστημα της πανδημίας η Τέχνη και ο Πολιτισμός είναι απ’ τους τομείς που πλήττονται περισσότερο και αφημένοι στο έλεός τους, αναζητούν σωσίβιες λέμβους στην αυτόβουλη πραγματοποίηση ζωντανών μεταδόσεων των παραστάσεων και των συναυλιών τους.

Δυστυχώς, είναι γεγονός πως η πολιτεία δεν υπέδειξε -και εξακολουθεί να μην το κάνει- καμία στενή και τρυφερή περίπτυξη προς τους ανθρώπους που πλαισιώνουν τον πολιτισμό μας και βιοπορίζονται μέσω αυτού. Η συναυλία του Γιάννη Κότσιρα με σκηνικό τους επιβλητικούς καταρράκτες ένιωσα να έχει, εκτός από ψυχαγωγική διάθεση και χαρακτήρα γνωριμίας του κοινού με το μαγικό αυτό τοπίο, και συμβολική διάσταση. Σαν να ήταν ένα κάλεσμα του ίδιου του Πολιτισμού να ακούσουμε όλοι μας την ανάγκη του να αναπνεύσει. Ο πολιτισμός μας ασφυκτιά και κάνει έκκληση βοήθειας για οξυγόνο. Κι όμως αυτή η τόσο διαμετρικά αντίθετη εικόνα, ταίριαξε τόσο απλά αλλά και τόσο τέλεια με το φυσικό τοπίο. Για μια βραδιά ο Πολιτισμός εισέπνευσε οξυγόνο, παράταση ζωής στον καταπιεστικό καιρό της πανδημίας που του το στερεί με απόλυτη βιαιότητα. Ο πολιτισμός μας είναι αυτός που τελικά δίνει χρώμα και ζωή στη μονοτονία της καθημερινότητας και είναι αυτός που μας λείπει περισσότερο την περίοδο αυτή. Οφείλουμε, λοιπόν, να τον διατηρούμε ζωντανό δίνοντάς του πνοή.

Δεν είμαι ούτε ειδικός, ούτε κάποιος που έχει γνώσεις στον υγειονομικό τομέα, όμως ως άνθρωπος αυτής της κοινωνίας συνειδητοποιώ πως ο Πολιτισμός ζητά τη βοήθειά μας. Ας προσπαθήσουμε σ’ αυτόν τον δύσκολο καιρό της πανδημίας να μεριμνήσουμε γι’ αυτόν και για τους ανθρώπους του, και η ανάγκη για συλλογική συνεισφορά προς εκείνον να γίνει το αίτημα όλων μας που θα ακουστεί. Έχουμε χρέος να τον αφήσουμε να αναπνεύσει, να μη του στερήσουμε άλλο το οξυγόνο του, να τον κρατήσουμε στη ζωή. Μας έχει ανάγκη. Τον έχουμε ανάγκη.

Αγγελική Πολυκράτη, 3/5/2021