Κείμενό μου στον Φοιτητικό Κόσμο (Ανεξάρτητη Φοιτητική Συνεταιριστική Εφημερίδα)
Η ώρα 01:28. Έχοντας επιτέλους αφήσει τη σημερινή μέρα και μπαίνοντας σιγά-σιγά στην τροχιά της αυριανής, το μυαλό μου αρχίζει σταδιακά να οικοδομεί τον αλγόριθμο του αυριανού προγράμματος στη Φιλοσοφική.
Αχ, αυτή η Φιλοσοφική…
«Τόσα χρόνια και τίποτα δεν έχει αλλάξει», ίσως να σκεφτόταν κάποιος απ’ τους παλιούς…
Φανταστείτε, είμαι δεύτερο μόλις έτος και κάθε μέρα που περιφέρομαι μ’ έναν ζεστό πρωινό καφέ στους ορόφους εκείνους όπου πάντα χάνομαι γιατί μοιάζουν με τον μινωικό λαβύρινθο, νομίζω ότι βρίσκομαι κάποιες δεκαετίες πίσω στον χρόνο. Και όμως, να που τους περπατώ πρώτη φορά…
Μια συγκίνηση στην ιδέα της περιήγησης στη Φιλοσοφική πιστεύω θα τη νιώσουν όλοι οι «συνάδελφοι» που ακούμπησαν κάποτε σε κείνα τα έδρανα τα παγωμένα και σε κείνα τα ξύλινα καθίσματα που τρίζουν κάθε φορά που τα αγουροξυπνημένα σώματα των φοιτητών προσπαθούν να φωλιάσουν με όποιον τρόπο μπορούν πάνω τους.
Αχ, αυτή η Φιλοσοφική, λοιπόν… Έχουν περάσει περίπου δέκα λεπτά απ’ τη στιγμή που ξεκίνησα να γράφω αυτό το συνειρμικό κείμενο και η ροή της άτακτης -έστω- σκέψης μου διακόπτεται άξαφνα από έναν σκόρπιο στίχο:
«Κερνάω ρόφημα στο κυλικείο»…
Νομίζω όλοι όταν ακούμε το στιχάκι αυτό, αμέσως ασυναίσθητα σιγοτραγουδάμε και το υπόλοιπο. Σαν το τραγούδι αυτό να ‘χει χαράξει όλες τις νεανικές φλέβες και ψυχές των τότε αλλά και των τώρα φοιτητών. Πάω γρήγορα να το ξανακούσω. Και να, λοιπόν, που οι λήψεις που συνοδεύουν το άσμα περιέχουν ένα σωρό πλάνα από την τότε Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών εν έτει 1999. Όσο μπορώ να περιηγηθώ στα βιντεοσκοπημένα πλάνα του παρελθόντος, διαπιστώνω ότι η Φιλοσοφική του 2021, η δική μου Φιλοσοφική, είναι ακριβώς η ίδια με τη Φιλοσοφική 22 χρόνια πριν…
Κι όμως, παρά τα χρόνια, όλα είναι τόσο ίδια… Ο ίδιος προαύλιος χώρος, οι ίδιοι τοίχοι σχεδόν, τα ίδια παγωμένα έδρανα…
Δεν ξέρω, απ’ τη μία αυτό το συναίσθημα της άτυπης επαφής και σχέσης με το παρελθόν μου δημιουργεί μία αίσθηση οικειότητας και συγκίνησης, καθώς σκέφτομαι ότι στα ίδια έδρανα έχουν κρατήσει σημειώσεις και οι δικοί μου καθηγητές. Ωστόσο, όταν προτάσσω τη λογική απογοητεύομαι και θυμώνω, καθώς συνειδητοποιώ ότι η Φιλοσοφική Αθηνών έχει απογίνει ένα απολίθωμα του χρόνου… Μουντοί τοίχοι, πίνακες με κιμωλίες, έδρανα που τρίζουν, ολόκληρα αμφιθέατρα παγωμένα, ασυντήρητα και αφημένα εντελώς στο έλεός τους όλα αυτά τα χρόνια, πλημμυρίζουν στο ξέσπασμα του «Μπάλλου» τον Οκτώβριο του 2021 και κάθε επικείμενου «Μπάλλου»…
Είναι κρίμα…
Και είναι πιο κρίμα που η Πανεπιστημιούπολη και η Πολυτεχνούπολη που στεγάζουν και φιλοξενούν τους περισσότερους φοιτητές της χώρας είναι απροσέγγιστες από τη γραμμή του Μετρό, με αποτέλεσμα χιλιάδες από μας να αναγκαζόμαστε να στοιβαζόμαστε πρωί πρωί κάθε μέρα για να φτάσουμε στις σχολές μας, ακόμη και σε καιρούς πανδημίας…
Η τραγική ειρωνεία είναι όταν ακούς στα σαρδελοποιημένα λεωφορεία να εκφωνείται: «Παρακαλούνται όλοι οι επιβάτες να φορούν τη μάσκα και να τηρούν τις προβλεπόμενες αποστάσεις».
Η ύψιστη τραγική ειρωνεία.
Συνθήκες δημόσιας ελληνικής παιδείας και γενικά συνθήκες που επικρατούν στα μέσα μαζικής μεταφοράς εν καιρώ κορωνοϊού στην Ελλάδα το 2021.
Όπως ήταν η Φιλοσοφική το 1999 στο βίντεο κλιπ του «Και τι ζητάω», έτσι παραμένει και η Ελλάδα το 2021, εν καιρώ πανδημικής κρίσης κιόλας. Απολιθώματα στον χρόνο. Και η Φιλοσοφική Αθηνών κι η Ελλάδα γενικώς.
Τέλος η παρέκβαση, συνεχίζουμε περί πανεπιστημιακών δομών…
Η Πανεπιστημιούπολη και η Πολυτεχνούπολη, αντίστοιχα, θα μπορούσαν να είναι ο παράδεισος όλων των φοιτητών. Πανεπιστημιακά συγκροτήματα μέσα στο πράσινο, μακριά από τη βαβούρα της πόλης που απέχουν όμως μόλις λίγα λεπτά και λίγα χιλιόμετρα περπατώντας… και δυστυχώς, παρόλ’ αυτά, παραμένουν ακόμη σε απόκοσμα σημεία πρόσβασης. Είναι κρίμα και άδικο να μην έχουμε τις συνθήκες εκπαίδευσης και παιδείας που μας αρμόζουν και που δικαιούμαστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου