Στάση μ’ ένα χαμόγελο

 Κείμενό μου στη Λογτοτεχνική Γωνιά του Φοιτητικού Κόσμου (Ανεξάρτητη Φοιτητική Συνεταιριστική Εφημερίδα)

https://foititikoskosmos.gr/%cf%83%cf%84%ce%ac%cf%83%ce%b7-%ce%bc-%ce%ad%ce%bd%ce%b1-%cf%87%ce%b1%ce%bc%cf%8c%ce%b3%ce%b5%ce%bb%ce%bf/

Να προλάβω να ξυπνήσω, να προλάβω το λεωφορείο, να πάρω το μετρό, ξανά λεωφορείο να φτάσω στη Φιλοσοφική. Γεμάτο το πρώτο αστικό. Περιμένω το επόμενο. Χάνω την πρώτη ώρα. Ξανά και ξανά και ξανά. Είναι αυτή η ρουτινιασμένη καθημερινότητα που η καραντίνα δύο χρόνια μας τη στέρησε και όμως τόσο τη νοσταλγήσαμε και την επιθυμήσαμε. Και τώρα επιτέλους, έστω και υπό νέες συνθήκες και μέτρα, τη ζούμε.

Είμαι στο λεωφορείο και γυρνώ -επιτέλους- από τη Σχολή. Είναι μεσημέρι και η μέρα ήταν φορτωμένη αρκετά. Νιώθω σαρδελοποιημένη και το 608 αγκομαχώντας συνεχίζει την καθορισμένη καθημερινή διαδρομή του. Κρατιέμαι από τη χειρολαβή και η δύναμη της αδράνειας ασκείται και εφαρμόζεται καθολικά στο σώμα μου κάθε φορά που ο οδηγός πατάει το φρένο. Η μόνη διέξοδος οξυγόνου, κυριολεκτικά και μεταφορικά, το μικρό παράθυρο -ευτυχώς- δίπλα μου. Το βλέμμα μου προπορεύεται των οχημάτων στις συνεχώς κινούμενες λωρίδες του δρόμου. Ένα σχολικό λεωφορείο έρχεται και σταματάει δίπλα μας στο φανάρι. Το απλανές και αχανές κουρασμένο βλέμμα μου εστιάζει στο κίτρινο όχημα της συγγενικής λωρίδας.

Ένα κεφαλάκι με σγουρά μαλλάκια ακουμπά παραδομένο -μάλλον- από την ολοήμερη κούραση στο παράθυρο του σχολικού λεωφορείου. Βλέπω ένα χεράκι που κρατά ένα αυτοκινητάκι… η παρέα του. Οι ακτίνες του ήλιου χρυσίζουν τα μαλλάκια του πιτσιρικά και του προσδίδουν μία αθωότητα αγγελική. Το παιδικό κεφαλάκι γυρνά σιγά και προσεχτικά και κοιτάει πλέον το μεγάλο λεωφορείο που περιμένει δίπλα του στο φανάρι να ξεκινήσει. Και να που οι ματιές μας όλως τυχαία συναντιούνται. Κατεβάζει την πολύχρωμη μάσκα που του κρύβει το ζωηρό του χαμόγελο και μου χαρίζει αυθόρμητα ένα. Αντανακλαστικά και ομοιότροπα, του ανταποδίδω τον παιχνιδιάρικο και φευγαλέο χαιρετισμό.

Μια συνάντηση μικρή, τυχαία, φευγαλέα που έστω και για λίγα δευτερόλεπτα με έκανε να νιώσω και… πάλι παιδί…Να σταματώ τον χρόνο, να κατεβάζω την ψυχρή μάσκα και να χαμογελώ ζωηρά… έστω και για μια στιγμή…

* Η φωτογραφία είναι από ένα graffiti σ’ έναν τοίχο στους Αμπελόκηπους