Λοιπόν, επειδή ως μαθητές -του μακρινού πέρυσι- και ως φοιτητές του σημερινού τώρα, μας χρεώνονται οι χαρακτηρισμοί "άβουλοι" και "παθητικοί" δέκτες πληροφοριών που και πάλι το εκπαιδευτικό σύστημα είναι αυτό που μας στρατευεί στη νοοτροπία αυτή, ήρθε ο καιρός να τοποθετηθούμε -και αν αυτό δεν αρκεί- να διεκδικήσουμε τη φωνή μας.
Η εκπαιδευτική επικαιρότητα βομβαρδίζεται διαρκώς από μια πληθώρα αλλαγών που διαταράσσει τον ακαδημαϊκό κλοιό. Φυσικά και μιλάω για το νέο νομοσχέδιο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη (δε θα το αναλύσω τώρα), που παρά τις γενικευμένες λαϊκές αντιδράσεις, ψηφίστηκε στις 11/2/2021, χθες δηλαδή εν καιρώ πανδημίας, ενώ οι λαϊκές διαμαρτυρίες του φοιτητικού κόσμου απέναντι στην ψήφισή του ήταν μαζικές.
Επειδή δε μ' αρέσουν οι αερολογίες και οι γενικοί σχολιασμοί, προσυπογράφω τις διαμαρτυρίες για την επιβολή αστυνομοκρατίας στις πανεπιστημιακές μονάδες. Η παρουσία ένστολων και οπλοφόρων σε χώρους προάσπισης της πολυφωνίας και της διακίνησης ιδεών μόνο παιδαγωγική και δημοκρατική δεν είναι. Τάσσομαι υπέρ όμως της τακτικής εποπτείας και περιφρούρησης του πανεπιστημιακού χώρου από εξειδικευμένο παιδαγωγικά προσωπικό ασφαλείας, προκειμένου να υπάρχει έλεγχος των εισερχομένων, γιατί κακά τα ψέματα το πανεπιστήμιο έχει γίνει "μπάτε σκύλοι αλέστε". Το να φοβάμαι να περπατήσω στη Φιλοσοφική στις έξι το απόγευμα μη τυχόν και βρεθεί κανένας ανάρμοστος μπορστά μου, είναι ανεπίτρεπτο και εξίσου αντιδημοκρατικό. Συμπέρασμα: ό,τι δημιουργεί φόβο και στέρηση της ελευθερίας αντιβαίνει στον δημοκρατικό θεσμό. Επομένως, είναι αναγκαίο να ληφθούν μέτρα προστασίας, σε καμία περίπτωση όμως...αστυνομοκρατίας! Γι' αυτό και διαχωρίζω ευκρινώς τους όρους "γενική εποπτεία" και "περιφρούρηση" από την "αστυνομοκρατία".
Λοιπόν, έρχομαι τώρα στο ζήτημα που με προβλημάτισε πιο πολύ απ' όλα και αποτελεί και τον τίτλο που διάλεξα για το κείμενο αυτό. Γιατί το νομοσχέδιο ψηφίστηκε εν μέσω πανδημίας, ενώ οι σχολές είναι κλειστές;; Έχοντας κατά νου τη λεγόμενη "διπλή γλώσσα", αυτή η πρακτική για ζητήματα της Παιδείας προσωπικά με παραπέμπει σε συνωμοσίες "νύχτας". Καμία προπαγάνδα δεν κάνω. Απλά, ως νέος πολίτης που έχω λάβει τη δημοκρατική παιδεία του 21ου αιώνα, μου διατυπώθηκε αβίαστα αυτή η απορία. Απ' όσο θυμάμαι στα 18 χρόνια που ζω, στο δημοκρατικό πολίτευμα ο λαός καθορίζει ανάλογα με τις αντιδράσεις επιδοκιμασίας ή αποδοκιμασίας την εφαρμογή ή όχι αντίστοιχα των αποφάσεων που αφορούν σ' αυτόν. Όπως και να το κάνουμε οι αντιδράσεις αποδοκιμασίας, πάρα το γεγονός ότι τα αμφιθέατρα είναι κλειστά, για το συγκεκριμένο νομοσχέδιο ήταν μαζικές. Και όμως φαίνεται να μην εισακούστηκαν όσο θα έπρεπε και πόσο μάλλον να γίνουν σεβαστές. Το αντιεπιχείρημα στη θέση που διατύπωσα από εκείνους των άνω διαζωμάτων που κατέχουν θέσεις ρυθμιστών, θα ήταν το εξής: "Δε γίνεται να παραμεληθεί η Παιδεία λόγω κορονοϊού".Θα το αντικρούσω και θα πω πως δε γίνεται απ' τη στιγμή που δεν παρεβρισκόμαστε στον φυσικό μας χώρο, στα αμφιθέατρά μας για να εκφραστούμε και να κινητοποιηθούμε, να ψηφίζονται νομοσχέδια ουσιαστικά τη "νύχτα" και να καταπατάται η Δημοκρατία. Τη λογική προσπαθώ να προτάσσω και να που με πνίγει ένα αίσθημα ανυπεράσπιστου δικαίου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου